dieta reklama internet zabawa hobby dzieci          dieta reklama internet zabawa hobby dzieci

wtorek, 3 kwietnia 2012

Piercing - na czym polega, gdzie można go wykonać


Piercing 
(z ang., wym. pirsing; inaczej kolczykowanie, przekłuwanie)


– forma ozdabiania ciała.
Polega na wykonywaniu przekłuć w specyficznych miejscach ciała (np. nos, język, miejsca intymne) i wprowadzaniu w takie miejsca kolczyków wykonanych z tytanu, bioplastu, teflonu (PTFE) i stali chirurgicznej . Kolczyk po wygojeniu można zamienić na jakikolwiek inny, bardziej pasujący. Ze względu na radykalny charakter takiego ozdabiania ciała, piercing jest zaliczany do jednej z praktyk tzw. modyfikacji ciała.

 

 

Zabieg

Przekłuwanie ciała trwa z reguły około dwóch minut (przy czym samo przekłucie skóry – kilka sekund). Do wykonania zabiegu używa się specjalnych szczypiec do podtrzymywania fałd skórnych (z reguły wcześniej wysterylizowanych w autoklawie), oraz igły wenflonowej bądź specjalnej igły iniekcyjnej. Kiedy piercer ustali z klientem które dokładnie miejsce ma zostać przekłute, łapie je szczypcami, następnie przebija je igłą w którą (lub w jej plastikową obwódkę w przypadku wenflonu) i po przebiciu wkłada bezpośrednio kolczyk. Czasem zamiast igły i szczypiec używa się specjalnego pistoletu do piercingu, jednak metoda ta może stosowana jedynie do przekłuwania miękkich części uszu (płatków ucha), gdyż w innych miejscach ciała może wyrządzić poważne uszkodzenia i niesie za sobą duże ryzyko wystąpienia komplikacji. Tzw. pistolety nie są przystosowane do żadnej innej części ciała niż płatek ucha, gdyż zamiast przekłuwać tkankę tak jak robi to igła – rozszarpują ją, co utrudnia gojenie, a w przypadku miejsca innego niż płatek ucha – zmniejsza możliwości dokładnego wymierzenia, włożenia kolczyka odpowiedniego rozmiaru i przebicia skóry pod odpowiednim kątem. Ponadto metoda ta uniemożliwia zachowanie sterylności, ponieważ nie da się wysterylizować pistoletu w autoklawie. Do niektórych przebić (między innymi tzw. tuneli) używa się skalpela.

 

 

 

Rodzaje piercingu - opis

 

 

Pępek (navel)

Popularnie znany jako kolczyk w pępku, piercing ten zwykle nie przechodzi dokładnie przez pępek lecz przez płat skóry znajdujący się nad lub pod nim.outi. Piercing ten rozpowszechnił się mocno szczególnie wśród młodych kobiet. Piercing bezpośrednio przez pępek jest możliwy tylko jeżeli osoba ma pępek wystający, tzw.
Piercing ten jest jednym z najwolniej gojących się, czasem zajmując nawet rok zanim się w pełni wyleczy. Powodem tego jest małe ukrwienie tego obszaru ciała. Biżuterią zazwyczaj stosowaną są pierścienie i skrzywione sztangi.

 

 

Sutki (nipple)

Piercing sutków może odbywać się zarówno u mężczyzn jak i kobiet. Przebicie jest zwykle wykonywane poziomo lub pionowo. Czas gojenia wynosi zwykle od 2 do 4 miesięcy. Biżuterią zwykle stosowaną w tych piercingach to najczęściej pierścienie, sztangi oraz tzw. Nipple shield. Piercing ten oprócz walorów estetycznych może mieć także walory funkcjonalne, gdyż sutki należą do stref erogennych. Osoby z tym piercingiem twierdzą, że zwiększa to ich czułość.
Piercing ten nie przeszkadza w karmieniu piersią, lecz nie zaleca się aby karmić z włożoną biżuterią.

 

 

Piercing powierzchniowy

Piercing powierzchniowy odbywa się w dowolnym miejscu na skórze, nie przebijając żadnych konkretnych utworów. Nie spełnia on żadnej innej roli prócz estetycznej. Większość piercingów na skórze jest odrzucanych przez organizm w szybkim tempie, toteż większość przebić nigdy się nie goi. Z tego względu piercing powierzchniowy jest w większości tymczasowy. Jest jednak terminologia dotycząca niektórych szczególnych miejsc często przebijanych:
  • Hip - w miejscu gdzie widoczne są kości miednicy
  • Madison - pod szyją, nad dekoltem
  • Nape - z tyłu szyi
  • Neck - na bokach szyi
  • Wrist - na nadgarstku

 

 

Corset

Jest to podtyp piercingu powierzchniowego. Piercingi typu corset są zwykle ułożone parami i rzędami dookoła kręgosłupa, swoim wyglądem przypominając gorset. Można je często znaleźć u kobiet z subkultury BDSM. Piercingi te odznaczają się dużym prawdopodobieństwem odrzucenia przez ciało. Z tego powodu są one zwykle tylko tymczasowe.

 

 

Hand web

Piercing ten przebija błoniastą skórę pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym. Goi się powolnie, od 6 miesięcy do roku. W tym czasie należy zachować higienę okolicy. Piercing ten nie przeszkadza w noszeniu rękawiczek.

 

 

Piercing a zdrowie

Z medycznego punktu widzenia kolczykowanie ciała jest równoznaczne jego okaleczaniu. Przekłucie, w którym umieszczono kolczyk, stanowi otwartą ranę, której gojenie jest długotrwałe. Z tego powodu w piercingu nie używa sięgronkowcem lub wirusem zapalenia wątroby typu C, wirusem zapalenia wątroby typu B, wirusem HIV. Piercing wykonywany w jamie ustnej zwiększa ryzyko urazów w uzębieniu, a także licznych ubytków próchnicowych.. biżuterii wykonanej ze srebra lub złota, jako metali niekorzystnie wpływających na proces gojenia. Do świeżych przekłuć używa się stali chirurgicznej 316L (bardziej polecana do zagojonych przekłuć ze względu na znikomą zawartość niklu), tytanu G23, bioplastu i PTFE. Są to materiały hipoalergiczne, pozbawione niklu (który najczęściej jest przyczyną uczuleń) oraz są biokompatybilne. Stal chirurgiczna powoli zostaje wypierana przez te, nowocześniejsze materiały. Przekłucie powinno być wykonane w warunkach sterylnych przez osobę wykwalifikowaną (nazywaną piercerem), aby zminimalizować ryzyko zakażenia np.

 

 Gojenie

Czas gojenia jest zależny od miejsca przekłucia oraz indywidualnych cech organizmu. W pierwszej fazie gojenia normalne jest odczuwanie dyskomfortu, lekkiego bólu, swędzenia i pieczenia. Często też wydziela się płyn zawierający limfę, który zasychając tworzy suche strupki na biżuterii. Powinien on być dokładnie zmywany przy pomocy Octeniseptu (błędnym stwierdzeniem jest, iż sól fizjologiczna jest do tego najlepsza). Przez pewien czas po przekłuciu nie powinno się spożywać większych ilości alkoholu ani kofeiny, nie polecane jest też zażywanie leków rozrzedzających krew, jak aspiryna, w przypadku przekłucia języka zalecane jest ograniczenie palenia papierosów (nie dotyczy to osób silnie uzależnionych od papierosów – ograniczenie palenia dodatkowo obciąża organizm). Czas gojenia najczęściej przekłuwanych części ciała:
  • ucho:
    • Standard Lobe – od 1 do 2 miesięcy
    • Tunnels – od 4 tygodni do 3 miesięcy
    • Tragus – od 1,5 do 3 miesięcy
    • Vertical Tragus – od 1,5 do 3 miesięcy
    • Anti Tragus – od 1 do 3 miesięcy
    • Conch – od 1,5 do 2 miesięcy
    • Industrial – od 1,5 do 3 miesięcy
    • Forward Helix – od 2 do 3 miesięcy
    • Helix – od 1,5 do 2 miesięcy
    • Horizontal Lobe - od 6 do 9 tygodni
    • Daith – od 2 do 3 miesięcy
    • Rook – 1,5 do 2 miesięcy
  • łuk brwiowy:
    • Standard Eyebrow – od 1,5 do 3 miesięcy
    • Horizontal Eyebrow – od 1,5 do 2 miesięcy
    • Anti Eyebrow – od 1,5 do 2 miesięcy
  • nos:
    • Standard Nostril – od 1 do 2 miesięcy
    • Septum – od 1,5 do 2 miesięcy
    • Bridge – od 1 do 3 miesięcy
    • Vertical Bridge – od 1,5 do 3 miesięcy
    • Nasallang – od 1,5 do 3 miesięcy
  • warga:
    • Standard Labret – od 1,5 do 2 miesięcy
    • Lip Ring – od 1,5 do 2 miesięcy
    • Madonna – od 1,5 do 2 miesięcy
    • Horizontal Lips – od 1,5 do 2 miesięcy
    • Lowbrets – od 1 do 2 miesięcy
  • język:
    • Standard Tongue – od 1 do 3 tygodni
    • Double Tongue – od 2 do 3 tygodni
    • Horizontal Tongue – od 2 do 3 tygodni
    • Tongue Web – od 2 do 3 tygodni
    • Venom – od 2 do 3 tygodni
  • sutki: od 2 do 4 miesięcy
  • pępek – od 1 do 6 miesięcy
  • genitalia
    • Męskie
      • Ampallang − ok. 3-6 miesięcy
      • Apadravya − 4-6 miesięcy
      • Dydoe − 4-6 miesięcy
      • Hafada (moszna) − 3-9 miesięcy
      • Frenum − 3 do 5 tygodni
      • Napletek
      • Prince Albert − 2 do 4 tygodni
      • Guiche
    • Żeńskie
      • Christina − 3-4 miesięcy
      • Fourchette
      • Isabella − 2-3 miesięcy
      • Łechtaczka − 4 do 6 tygodni
      • Napletek łechtaczki − 2-3 miesięcy
      • Nefretiti
      • Triangle − 3-4 mięsięcy
      • Wargi sromowe − 2-3 miesięcy
      • Princess Albertina
Świeża rana powinna być skrupulatnie czyszczona za pomocą gazy nasączonej solą fizjologiczną – ograniczy to ryzyko wystąpienia infekcji oraz innych powikłań. Wielu piercerów poleca również przemywanie miejsc przekłucia delikatnym mydłem antybakteryjnym (np. w czasie kąpieli; jednocześnie należy pamiętać, by nie narażać uszkodzonego naskórka na rozmoknięcie). Osoby z wadą krwi, gorszą krzepliwością czy hemofilią decyzję zrobienia sobie kolczyka powinny skonsultować z lekarzem.


Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter


poniedziałek, 26 marca 2012

Kolczyki - wiadomości wstępne


Kolczyk 

– niewielki, ozdobny przedmiot, część biżuterii noszona w uchu (najczęściej), brwi, brzuchu, wardze, języku, nosie, genitaliach. Zwykle stworzony z tytanu, stali chirurgicznej, srebra, złota, PTFE lub z bioplastu; spotyka się także artystycznie robione kolczyki kościane lub drewniane. Popularne są również kolczyki zrobione z rogu bawoła azjatyckiego – Bubalus bubalis – są odpowiednikiem ludzkich paznokci czy też włosów, zawierają keratynę, przez co ciało ludzkie je akceptuje i nie wytwarza nieprzyjemnego zapachu.





Ostatnio coraz częściej można się natknąć na tzw. "tunele" – kolczyki, które wkłada się do ucha robiąc w nim dziurę i rozciągając skórę tak, iż robi się okrągły, szeroki otwór. Tunele mogą mieć różną średnicę – od paru milimetrów po nawet kilkanaście centymetrów.

Kolczyki mogą być noszone przez kobiety i mężczyzn, ale aktualnie są najczęściej spotykane u kobiet. Plastikowe kolczyki z numerami identyfikującymi są używane także do oznakowywania zwierząt hodowlanych.
Kolczyki występowały i występują w wielu kulturach na całym świecie. W niektórych z nich nakazywane jest kolczykowanie nowonarodzonych dzieci płci żeńskiej. Jednak przełom XX i XXI przyniosły kolczykom renesans, rozszerzająca się moda na tzw. body piercing zmieniła dla wielu znaczenie kolczyka z ozdoby na poważny element stylu życia. Aktualnie widoczne jest tworzenie się subkultury ludzi posiadających kolczyki.






Sięgając do wczesnych początków rozpowszechniania się mody na kolczyki, można zauważyć jej zalążki już w starożytności. Wtedy jednak na taki luksus, kolczyków wykonanych ze złota lub srebra, mogli sobie pozwolić jedynie bogaci mieszkańcy i dlatego też były one oznaką przynależności do danej grupy społecznej. Dla mniej zamożnych obywateli pozostawały kolczyki wykonane z ptasiego pióra lub kości zwierzęcej.

Kariera tego rodzaju biżuterii rozpoczęła się od przekłuwania uszu. Dzisiaj kolczykowanie obejmuje wszystkie części ciała, poczynając od nosa po intymne części ciała. Do najpopularniejszych miejsc kolczykowania należą: uszy, nos, pępek, język, wargi i brwi.

Proces kolczykowania nie należy do procesów zbyt bolesnych. Czas gojenia przekłutych części ciała jest zróżnicowany: od 2–3 tygodni dla przekłuć niegłębokich, do 6–9 tygodni po poważniejsze przekłucia. Najlepiej podczas gojenia się miejsca przekłutego stosować sól fizjologiczną.


Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter


niedziela, 18 marca 2012

Naszyjnik - specyfikacja


Naszyjnik 

– rodzaj biżuterii noszonej na szyi. Najczęściej wytwarzane są z metalu w formie łańcuszka powiązanego z medalionem lub wisiorkiem. Produkowane są też z tkanin, sznurków, rzemieni. Są łączone z kamieniami szlachetnymi, muszelkami, elementami drewnianymi o różnych kształtach i rozmiarach.

 

 

 

Historia

Naszyjniki były integralnym elementem biżuterii od czasów najstarszych cywilizacji. Były już znane w epoce paleolitu środkowego. Z tego czasu pochodzą naszyjniki wykonane z muszli mięczaków. W późniejszych okresach wykonywano je z kamienia, kości, zębów i nadal z muszli. Po opanowaniu przez ludzi technik pozyskiwania metali zaczęto je wytwarzać ze złota, srebra i wielu innych metali.







Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter

niedziela, 11 marca 2012

Biżuteria - wiadomości podstawowe


Biżuteria (fr. bijouterie, od bijou – klejnot) 

– drobny przedmiot złotniczy i jubilerski służący do ozdoby ciała i stroju, zazwyczaj z metali i kamieni szlachetnych i ozdobnych.






Biżuteria odznacza się przede wszystkim artystycznym wykonaniem - i dzięki tej kategorii do biżuterii można zaliczyć ozdoby ludów pierwotnych. Formy artystyczne kształtowały się zgodnie z ogólnymi trendami mody.
Potrzeba ozdabiania ciała biżuterią pojawiła się prawdopodobnie u zarania dziejów współczesnego człowieka – liczące około 100 000 lat znaleziska przedziurawionych muszli są pierwszą zachowaną biżuterią.
Biżuteria miała różne funkcje, z których można wyodrębnić trzy podstawowe:
  • funkcja użytkowa - szczególnie wyraźna przy dekoracji stroju (agrafy, klamry, guzy, brosze itp.)
  • funkcja ozdobna, dekoracyjna - służącej wyłącznie do ozdoby ciała (diademy, kolie, naszyjniki, bransolety itp)
  • funkcja religijna (amulety, talizmany)
Biżuteria stosowana była jako oznaka władzy, prestiżu, zamożności czy też przynależności klasowej.
Współcześnie biżuteria stosowana jest głównie przez kobiety, łatwo dostępna dzięki masowej produkcji fabrycznej oraz różnorodnych, niekoniecznie kosztownych materiałów dekoracyjnych (tzw. biżuteria sztuczna).




Przedmioty zaliczane do biżuterii

  • agrafa, armilla
  • bransoleta, brelok, brosza, bulla
  • diadem, dormezy
  • fibula
  • guz
  • kamea, kanak, kaptorga, klips, kolczyk, kolia, korale
  • lunula
  • manela, medalion
  • naramiennik, naszyjnik
  • obrączka
  • pektorał, pierścień
  • sygnet
  • zausznica


Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter


niedziela, 4 marca 2012

Kamienie szlachetne, kamienie jubilerskie


Kamienie szlachetne, kamienie jubilerskie 

– wartościowe i rzadko spotykane, czyste, jednorodne i przezroczyste odmiany niektórych minerałów i skał. Kamienie te odznaczają się silnym połyskiem, efektownym zabarwieniem (lub są zupełnie bezbarwne), dużą trwałością i twardością powyżej 7 w skali Mohsa. Stosuje się je w jubilerstwie, oprawia w złoto, srebro i inne metale szlachetne.






Przykładami kamieni szlachetnych mogą być:
  • diament (odpowiednio oszlifowany nosi nazwę brylantu)
  • szmaragd
  • rubin
  • szafir
  • topaz
  • aleksandryt
  • akwamaryn
  • heliodor
  • morganit
  • turmaliny
  • biksbit
  • beryl
  • goshenit
  • cymofan
  • skapolity
  • spinel
  • bursztyn
  • perła
Kamienie o nieco mniejszej twardości i trwałości, a w związku z tym o mniejszej wartości jubilerskiej nazywa się kamieniami ozdobnymi. Są to m.in. jaspis, agat, malachit, lapis-lazuli.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter

poniedziałek, 27 lutego 2012

Złoto - jeden z najdroższych i najcenniejszych metali


Złoto 
(Au, łac. aurum)

– pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 79. Złoto jest ciężkim, miękkim i błyszczącym metalem, będącym najbardziej kowalnym i ciągliwym spośród wszystkich znanych metali. Czyste złoto posiada jasnożółty kolor i wyraźny połysk, który nie utlenia się w wodzie czy powietrzu. Chemicznie złoto należy do metali przejściowych i pierwiastków grupy 11. Za wyjątkiem gazów szlachetnychmetalem szlachetnym używanym w biciu monet, jubilerstwie, sztuce i zdobieniach. złoto jest najmniej reaktywnym pierwiastkiem. 






Złoto długo przed okresem spisanej historii było drogocennym i poszukiwanym
Złoto jest odporne na poszczególne kwasy, ale roztwarza się wodzie królewskiej (łac. aqua regia), nazwana tak ze względu, że rozpuszcza właśnie złoto (metal kojarzony z władzą królewską). Roztwarza się również w zasadowych roztworach cyjanków, które były używane do wydobywania złota. Złoto rozpuszcza się również w rtęci, tworząc amalgamat. Złoto jest nierozpuszczalne w kwasie azotowym(V), który rozpuszcza srebro i metale nieszlachetne, co przez długi czas było wykorzystywane jako próba na obecność złota (np. w monetach).

Metal rodzimy występuje jako samorodki lub ziarna w skałach, żyłach i osadach aluwialnych. Mniej powszechnie występuje jako związki złota, zazwyczaj z tellurem. Parytet złota był najpowszechniejszą podstawą polityki monetarnej w historii człowieka, powszechnie zastąpioną w XX-wieku przez pieniądz fiducjarny. Szacuje się, że do 2009 roku, w całej historii zostało wydobytych 165 tys. ton złota. Odpowiada to objętości 8500 m³ lub sześcianowi o krawędzi 20,4 m. Światowa konsumpcja wydobywanego złota w 50% zużywana w jubilerstwie, w 40% w w różnych inwestycjach, a 10% w zastosowaniach przemysłowych.

Poza szeroko rozpowszechnionymi wyżej wymienionymi zastosowaniami, złoto stosuje się również w stomatologii, elektronice i innych zastosowaniach, w tym nawet w przemyśle spożywczym.

 

Historia

Złoto jest znane i używane przez rzemieślników co najmniej od chalkolitu. Złote wyroby na Bałkanach pojawiają się w wykopaliskach archeologicznych datowanych na IV milenium p.n.e., takich jak nekropolia Warny. Złote artefakty, takie jak złote kapelusze czy dysk z Nebry, pojawiały się w Europie Środkowej od drugiego tysiąclecia p.n.e. w epoce brązu.

Egipskie hieroglify z okresu około 2600 lat p.n.e. opisują, że król Mitannii Tuszratta miał złota „więcej, niż brudu” w Egipcie. Egipt, a szczególnie Nubia, posiadały wystarczające zasoby, by uczynić je obszarami, gdzie wydobywało się najwięcej złota przez długi okres historii. Najstarszą znaną mapą jest mapa znana jako papirusowa mapa z Turynu (ok. 1100 lat p.n.e.) która pokazuje plan kopalni złota w Nubii, wraz z ukazaniem lokalnej geologii. Prymitywne metody wydobycia, włączając w to technikę podkładania ognia, zostały opisane przez Strabona i Diodora Sycylijskiego. W okresie Starożytnego Egiptu wydobywano około jednej tony złota rocznie. Duże kopalnie złota były również w obszarze Morza Czerwonego, znajdującemu się w dzisiejszej Arabii Saudyjskiej, między innymi kopalnie Mahd adh Dhahab („kolebka złota”), w której, w okresie panowania króla Salomona (961–922 p.n.e.), było wydobywane złoto, srebro i miedź
Mit o złotym runie może nawiązywać do używania w starożytności owczych skór do wychwytywania złotego pyłu ze złóż okruchowych. Złoto jest często wspominane w Starym Testamencie, rozpoczynając od Księgi Rodzaju 2:11 (o Havilah) oraz jest jednym z darów mędrców (Trzech Królów w pierwszych rozdziałach Nowego Testamentu, w Ewangelii według Mateusza. Apokalipsa świętego Jana 21:21 opisuje miasto Nowe Jeruzalem jako posiadające rynek Miasta to czyste złoto jak szkło przeźroczyste.


Złoto w starożytności
Berliner Goldhut detail.jpg Turin Papyrus map part.jpg Tuthankhamun Egyptian Museum.jpg Jason Pelias Louvre K127.jpg



Południowo-wschodni obszar Morza Czarnego był znany ze swojego złota. Wydobycie złota datuje się tam od czasu króla Midasa, i tamtejsze złoto prawdopodobnie było wykorzystane w pierwszym na świecie biciu monet w Lidii, tzw. „lwów lidyjskich” około 610 r. p.n.e. Od VI do V wieku p.n.e. państwo Chu posiadało w obiegu monetę Ying Yuan (chin. 郢爰).

W metalurgii Starożytnego Rzymu zostały wprowadzone nowe metody wydobycia złota na dużą skalę wykorzystujące urabianie hydrauliczne, od 25 roku p.n.e. wykorzystywane w Hispanii, a od 106 roku n.e. w Dacji. Do największych kopalń należały te w Las Médulas, w prowincji León, gdzie siedem długich akweduktów pozwalało przemywać duże złoża aluwialne. Dużymi kopalniami były także te położone w Roşia Montană w Transylwanii (Siedmiogród), które do niedawna były wciąż eksploatowane przy użyciu metod odkrywkowych. Również były wykorzystywane mniejsze złoża w Brytanii, takie jak złoża okruchowe czy skalne w Dolaucothi. Różne używane metody wydobycia złota zostały opisane przez Pliniusza Starszego w encyklopedii Historia Naturalis, napisanej pod koniec pierwszego wieku naszej ery. W okresie imperium rzymskiego produkcja złota osiągała 5–10 ton złota rocznie.
Imperium Mali w Afryce słynęło w Starym Świecie ze swojego bogactwa w złoto. Mansa Musa, władca imperium (1312–1337) stał się sławny w całym Starym Świecie ze względu na jego hadżdż do Mekki w 1324. Kiedy przechodził przez Kair w lipcu 1324 roku, towarzyszyła mu podobno karawana składająca się z ponad tysiąca ludzi i około setki wielbłądów. Wydał tyle złota, że obniżyło to jego cenę w Egipcie na ponad 10 lat. Szacuje się, że obszary dzisiejszej Ghany dostarczały 5-8 ton złota rocznie.



Złoto w Egipcie miało wysoką cenę zanim przybyli w tym roku. Mithqal nie kosztował mniej niż 25 dirham, a zazwyczaj powyżej, ale od tamtego czasu jego wartość spadła i złoto staniało, a pozostawało tanie do tej pory. Mithqal nie przekraczał 22 dirham lub kosztował nawet mniej. To był stan rzeczy od dwunastu lat do dzisiaj z powodu dużej ilości złota, którą przywieźli do Egiptu i tutaj je wydali [...]


Europejska eksploracja Ameryki była w dużej mierze napędzana doniesieniami o złotych ozdobach obficie pokazywanymi przez Indian, szczególnie w Ameryce Centralnej, Peru, Ekwadorze i Kolumbii. Aztecynah. teocuitlatl). Jednakże, dla ludów tubylczych Ameryki Północnej, złoto było bezużyteczne, większą wartość widzieli w innych minerałach, które były bezpośrednio związane z ich zastosowaniem, takie jak obsydian, krzemień i łupek. Szacuje się, że Złote Wybrzeże i eksplorowane obszary Ameryki Południowej w XVI dostarczały około 10–12 ton złota rocznie. dosłownie traktowali złoto jako produkt bogów, nazywając je „boskimi odchodami” . Chociaż cena metali z grupy platynowców może być znacznie wyższa, złoto przez długi czas było uważane za najbardziej pożądany metal szlachetny, a jego wartość w historii była używana jako standard dla wielu walutThomasa More'a w traktacie Utopia. Na tej wymyślonej wyspie złoto było tak powszechne, że było używane do robienia łańcuchów dla niewolników, zastawy stołowej i desek klozetowych. Kiedy przybyli ambasadorzy z innych krajów, ubrani w złoto i odznaki, Utopianie wzięli ich za zwykłe sługi, składając hołdy najskromniej ubranym spośród ich grupy. (parytet złota). Złoto było używane jako symbol czystości, wartości, królewskości, i szczególnie ról, które łączyły te cechy. Złoto jako symbol bogactwa i prestiżu zostało wyśmiane przez Istnieje archaiczna tradycja gryzienia złota w celu sprawdzenia jego autentyczności. Chociaż nie jest to profesjonalna metoda badania złota, to „test gryzienia” nadaje się do oceny złota ponieważ złoto jest miękkim metalem (do 3 w skali Mohsa). Im czystsze złoto tym łatwiej je odkształcić. Malowany ołów może oszukać ten test ponieważ ołów jest bardziej miękki niż złoto (istnieje małe ryzyko zachorowania na ołowicę na skutek przyjęcia dawki ołowiu). Jednym z głównych celów alchemików było przekształcenie różnych substancji, głównie ołowiu, w złoto. Miało odbyć się to w wyniku kontaktu danej substancji z mityczną substancją zwaną kamieniem filozoficznym. Chociaż im nigdy się to nie udało, alchemicy rozpowszechnili zainteresowanie tym co można robić z substancjami, przez co położyli podwaliny pod naukę, którą dzisiaj nazywamy chemią. Alchemicznym symbolem złota był okrąg z punktem w środku (☉), który był również symbolem astrologicznym i starożytnym chińskim znakiem oznaczającym słońce. Obecnie otrzymywanie złota z innych substancji jest możliwe m.in. przez przekształcenie rtęci na drodze wychwytu neutronu przez 196Hg.

Złoto w starożytności było stosunkowo łatwe do uzyskania z kopalnianych warstw geologicznych. W XIX wieku, wszędzie gdzie zostawały odkryte większe złoża złota wybuchały gorączki złota. Pierwszym udokumentowanym odkryciem złota w Stanach Zjednoczonych było odkrycie złota w Reed Gold Mine w Midland w Karolinie Północnej w 1803. Jednakże, 90% wydobytego złota zostało wydobyte od 1848 roku, kiedy to w Kalifornii wybuchła gorączka złota. W 1851 roku, w samej tylko Kalifornii, wydobyto 77 ton złota. Światowa produkcja złota w tym okresie wzrosła do około 280 ton (1852).

 

 

Właściwości

 

Fizyczne

Złoto jest najbardziej kowalne spośród wszystkich metali; jeden gram złota może być rozbity na arkusz o powierzchni 1 m². Płatek złota może być rozbity do tego stopnia, że staje się półprzezroczysty. Przechodzące przez taki płatek światło jest zielono-niebieskie, ponieważ złoto silnie odbija żółte i czerwone składowe długości światła. Takie półprzezroczyste arkusze również silnie odbijają podczerwień, co czyni je użyteczne w wytwarzaniu osłon przed promieniowanie podczerwonym (cieplnym) w kombinezonach żaroodpornych i osłonach przeciwsłonecznych w skafandrach astronautów. Złoto z łatwością tworzy stopy z innymi metalami. Przy wytwarzaniu tych stopów można zmieniać ich twardość i inne właściwości metalurgiczne, od temperatury topnienia do koloru (patrz poniżej). Złoto charakteryzuje się bardzo dobrą przewodnością cieplną i elektryczną, co znajduje zastosowanie w elektronice i elektryce. Złoto jest metalem o wysokiej gęstości 19,3 g/cm³, dla porównania gęstość ołowiu wynosi 11,34 g/cm³, a najcięższego pierwiastka, osmu 22,61 g/cm³.

 

 

Kolor

 

 



Podczas, gdy większość innych metali jest szara lub srebrno-biała złoto jest żółte. Ten kolor jest określony przez gęstość luźno związanych elektronów walencyjnych; elektrony te oscylują jako zbiorowa „plazma” ośrodka opisanego jako kwazicząstka nazywana plazmonem. Dla większości metali częstotliwości tych oscylacji leżą w zakresie ultrafioletu, ale dla złota z przyczyn kwantowych efektów relatywistycznych, które wpływają na orbitale atomowe wokół atomów złota. Podobne efekty nadają barwę cezowi.

Powszechne stopy kolorowego złota, takie jak różowe złoto, mogą być wytworzone poprzez dodawanie różnych ilości miedzi i srebra, jak pokazuje to diagram trójkątny znajdujący się po lewej. Stopy zawierające pallad i nikiel tworzą tzw. „białe złoto”, które często jest wykorzystywane w jubilerstwie. Mniej powszechnymi są stopy złota zawierające dodatki manganu, glinu, żelaza, irydu i innych pierwiastków, które nadają złotu bardziej niezwykłe kolory, jak na przykład niebieski.

 

 

Mieszaniny złota

Często zawiera izostrukturalne domieszki:
  • srebra – elektrum;
  • rtęci – amalgamat złota;
  • miedzi – cuproauryt;
  • palladu – porpezyt;
  • rodu – rhodyt;
  • itru – irauryt;
  • platyny – złoto platynowe;
  • bizmutu – maldonit.

 

 

Chemiczne

Chemicznie, złoto nie podlega działaniu powietrza i większości czynników korozyjnych, dzięki czemu idealnie nadaje się do produkcji monet, biżuterii i pokryć ochronnych bardziej reaktywnych metali (w teorii wszystkich). Chociaż nie jest całkowicie obojętne chemicznie. Roztwarza się w wodzie królewskiej, w kwasie solnym w obecności ozonu oraz w gorącym kwasie selenowym:
2Au + 6H2SeO4Au2(SeO4)3 + 3H2SeO3 + 3H2O
Złoto jest roztwarzane także w zasadowych roztworach cyjanków (w obecności utleniaczy, np. tlenu) tworząc kompleksy cyjanozłocianowe:
4Au + 8KCN + O2 + 2H2O4K[Au(CN)2] + 4KOH
Proces ten wykorzystywany jest do wydobywania złota ze złóż.
Ponadto złoto rozpuszcza się w rtęci tworząc amalgamat złota. Najpowszechniejszymi stopniami utlenienia jest +I i +III.
Jony złota znajdujące się w roztworze, do którego doda się jakiegokolwiek innego metalu będącego reduktorem, łatwo ulegają redukcji i strąceniu w postaci metalicznego złoto. Dodany metal utlenia się i rozpuszcza zastępując w roztworze złoto, które może strącić się w postaci osadu.
Wysokiej czystości metaliczne złoto nie posiada smaku i zapachu, co zawdzięcza swojej wysokiej odporności na korozję (jony metali są odpowiedzialne za ich smak).

 

 

Izotopy

Złoto posiada tylko jeden trwały izotop, 197Au, będącym jednocześnie jedynym naturalnie występującym izotopem złota. Znanych jest radioizotopów otrzymanych syntetycznie, których masy atomowe są w zakresie od 126 do 205. Najstabilniejszym spośród nich jest 195Au, który ma okres połowicznego zaniku, T½ równy 186,1 dni. Najmniej stabilnym jest 171Au, o T½ = 30 µs, który rozpada się w wyniku emisji protonu. Większość radioizotopów złoto o masach poniżej 197 u ulegają rozpadowi w wyniku kombinacji emisji protonu, rozpadu α i rozpadu β+. Wyjątkami od reguły są 195Au, który rozpada się przez wychwyt elektronu196Au, który w 93% rozpada się przez wychwyt elektronu oraz w 7% przez rozpad β+ 

Zostało opisanych przynajmniej 32 izomerów jądrowych, o zakresie mas atomowych 170 do 200. W przedziale tym tylko 178Au, 180Au, 181Au, 182Au i 188Au nie posiadają izomerów. Najstabilniejszym jest 198m2Au o T½ = 2,27 dnia. Najmniej stabilnym jest 177m2Au o T½ = 7 ns. 184m1Au posiada trzy ścieżki rozpadu; rozpad β+, przejście izomeryczne i rozpad α.

 

 

Występowanie

 









Liczba atomowa złota 79 czyni je jednym z najcięższych pierwiastków występujących naturalnie. Jak wszystkie pierwiastki o liczbie atomowej większej niż żelazo, uważa się, że złoto powstaje w wyniku procesu nukleosyntezy w supernowych. Ich eksplozje rozpraszają bogaty w metale pył (w tym metale ciężkie, z których formują się systemy planetarne, takie jak np Układ Słoneczny. Ziemia w czasie formowania się ok. 4,5 miliardów lat temu składała się z płynnej magmy. W czasie procesu stygnięcia, najcięższe pierwiastki, w tym złoto, tonęły w jej wnętrzu. Złoto obecnie znajdujące się w płaszczu i skorupie ziemskiej dotarło na Ziemię znacznie później, w okresie tzw. Wielkiego Bombardowania kiedy w Ziemię uderzył meteoryt z znacznej masie (do 1% masy Ziemi) zawierający między innymi złoto.
Występujące na Ziemi złoto elementarne najczęściej występuje w postaci roztworu stałego złota ze srebrem, tj. stopu złota ze srebrem. Takie stopy mają zazwyczaj zawartość srebra 8-10%. Elektrum jest postacią pierwiastkowego złota o zawartości srebra od 18 do 36%. Jego kolor zmienia się od złoto-srebrnego do srebrnego, w zależności od zawartości srebra. Im więcej w nim srebra tym niższa gęstość.

Złoto znajdowane jest w rudach złożonych ze skał posiadających bardzo małe lub mikroskopijne ilości złota. Takie rudy złota często są znajdowane wraz z kwarcem lub siarczkami, takimi jak „złoto głupców”, którym jest piryt. Złoża zawierające takie rudy nazywane są złożami żyłowymi. Złoto rodzime można znaleźć także w postaci płatków, ziaren lub większych bryłek (samorodków), które wyerodowały ze skał i znalazły się w złożach aluwialnych, zwanych złożami okruchowymi. Większe ilości wolnego złota zazwyczaj znajdują się na wierzchu żyły złotonośnej, co spowodowane jest utlenianiem towarzyszących mu minerałów na skutek wietrzenia i wymywania złotego pyłu przez strumienie i rzeki, gdzie następuje jego nagromadzenie się. W ten sposób powstają złotonośne piaski rzeczne.

Złoto czasami występuje w połączeniach z tellurem w minerałach takich jak kalaweryt, krenneryt, nagyagit, petzyt i sylvanit oraz jako bizmutek maldonit (Au2Bi) i antymonek aurostibit (AuSb2). Złoto występuje rzadko także w stopach z miedzią, ołowiem i rtęcią jako minerały: auricupryd (Cu3Au), novodneprit (AuPb3) i weishanit ((Au, Ag)3Hg2).
Badania z 2004 roku sugerują, że mikroby czasami mogą odgrywać znaczącą rolę w tworzeniu złóż złota, przemieszczając i strącając złoto, tworząc ziarenka i bryłki, które odkładają się w złożach aluwialnych.

Światowe oceany zawierają pewne ilości złota. Zmierzone stężenia złota w Atlantyku i Północno-wschodnim Pacyfiku wynoszą 50–150 fmol/l lub 30 części na biliard (30×10−15). Ogólnie stężenia złota w Atlantyku i Pacyfiku są zbliżone. Głębokie wody morza Śródziemnego zawierają większe stężenia Au (100–150 fmol/l), co jest związane z wiatrem nawiewającym pyły znad lądu oraz licznymi rzekami wpadającymi do morza. Przy stężeniu 10×10−15 wszystkie oceany zawierałyby 15 000 ton złota.

Wiele osób twierdziło, że mogą na ekonomiczną skalę odzyskiwać złoto z wody morskiej, lecz jak dotychczas wszyscy mylili się lub byli oszustami. Tak zwany wielebny Prescott Jernegan, prowadził w latach 90. XIX wieku, swój szwindel, w którym uzyskiwał złoto z wody morskiej. Brytyjski oszust prowadził ten sam przekręt w Anglii, na początku XX wieku. Fritz Haber (odkrywca procesu Habera) przeprowadził badania nad uzyskiwaniem złota z wody morskiej, aby pomóc Niemcom zapłacić odszkodowania po pierwszej wojnie światowej. 

Opierając się o opublikowane wcześniej wartości od 2 do 64 ppb złota w wodzie morskiej uważał, że taka ekstrakcja ma sens ekonomiczny. Po przeanalizowaniu 4000 próbek, otrzymując średnią 0,004 ppb, stało się oczywiste, że ekstrakcja nie będzie możliwa i zakończył swój projekt. Do tej pory nie ma żadnego mechanizmu ekstrakcji złota z wody morskiej, który miałby sens ekonomiczny. Synteza złota (synteza na drodze przemian jądrowych) nie jest ekonomicznie opłacalna i jest mało prawdopodobne, aby stała się opłacalna w najbliższej przyszłości.






Z powodu miękkości czystego (24k) złota, do zastosowań w jubilerstwie, są tworzone stopy z mniej szlachetnymi metalami, zmieniając jego twardość, ciągliwość, temperatura topnienia, kolor i inne właściwości. Stopy o mniejszej ilości karatów, zazwyczaj 22k, 18k, 14k lub 10k, zawierają większy procent miedzi. 18-karatowe złoto zawierające 25% miedzi jest znalezione w antyku i rosyjskiej biżuterii i posiada wyraźne, choć nie dominujący, odcień miedzi, tworząc różowe złoto. 14-karatowy stop złota z miedzią posiada niemal identyczny kolor do pewnych brązów, i oba często są używane do wyrobu odznak policyjnych, medali i innych ozdób. Niebieskie złoto może być wytworzone poprzez stopienie złota z żelazem, a fioletowe złoto poprzez stopienie z glinem, chociaż są stosunkowo rzadko wykonywane, za wyjątkiem specjalnej biżuterii. Niebieskie złoto jest bardziej kruche i stąd praca i wyrób biżuterii z tym złotem jest trudniejsza. 14 i 18-karatowe stopy złota ze srebrem wydają się zielono-żółte, stąd są określane jako zielone złoto. Białe stopy złota mogą być zrobione z pallade lub niklem. Białe 18-karatowe złoto, zawierające 17,3% niklu, 5,5% cynku i 2,2% miedzi mają srebrną barwę. Ze względu na toksyczność niklu produkcja takich stopów jest regulowana w Europie prawem. Alternatywne białe stopy złota są wytwarzane w oparciu o pallad, srebro i inne białe metale, lecz stopy oparte na palladzie są wyraźnie droższe od tych opartych na niklu. Wysoko karatowe białe złoto jest znacznie bardziej odporne na korozję niż czyste srebro czy srebro sterling (o min. próbie 925).
Japońskie rzemiosło mokume-gane wykorzystuje różnice kolorów pomiędzy laminowanymi kolorowymi stopami złota, tworząc dekoracyjny efekt przypominający słoje drzewa.

 

 

Przemysł 

 




  • Złoty stop lutowniczy jest używany w łączeniu elementów złotej biżuterii za pomocą lutowania wysokotemperaturowego lub lutowania twardego. Jeśli wykonywana biżuteria jest klasy probierniczej, to lut musi mieć tą samą ilość karatów co wyrób, stąd stopy lutownicze są wytwarzane by zgadzały się ze standardami żółtego i białego złota. Lut złota występuje zazwyczaj w trzech zakresach temperatur, określanych jako miękkie, średnie i twarde. Dzięki użyciu najpierw wysokotemperaturowego lutu, następnie stopów o coraz niższych temperaturach topnienia złotnicy mogą tworzyć skomplikowane przedmioty z użyciem kilku oddzielnych połączeń,
  • ze złota można wytwarzać nici używanych do haftu,
  • złoto używane jako barwnik szkła tworzy głęboki, intensywny czerwony kolor w szkle rubinowym,
  • Z faktu, że złoto dobrze odbija promieniowanie elektromagnetyczne, takie jak podczerwień i światło widzialne i fale radiowe, używane jest jako pokrycie ochronne w sztucznych satelitach, w osłonach kombinezonów chroniących przed silnym promieniowaniem podczerwonym i broni elektronicznej, np. w samolotach takich jak EA-6B Prowler,
  • Złoto jest używane jako warstwa odbijająca w wysokiej jakości płytach CD,
  • Ze względu na swoje właściwości rozpraszania ciepła, złota folia jest użyta w silnikach McLarena, w modelu F1 ,
  • Ze złota można wytworzyć na tyle cienką warstwę, że staje się ona przezroczysta. Takie warstwy są używane w oknach niektórych kokpitów samolotów, co pomocne jest w ich odlodzaniu lub zapobieganiu oblodzenia dzięki przepuszczeniu prądu przez taką warstwę. Ciepło wytwarzane przez opór złota jest wystarczające by zapobiec oblodzeniu.

 

 

Elektronika

Stężenie swobodnych elektronów w złocie wynosi 5,90×1022 cm−3. Złoto posiada bardzo wysokie przewodnictwo elektryczne (tylko srebro i miedź mają wyższe, ale wadą ich jest mniejsza odporność na korozję), przez co wykorzystywane jest w przewodach elektrycznych do zastosowań wymagających wysokich energii. Złoto jako okablowanie stosowane jest w eksperymentach nuklearnych.
Mimo, że złoto jest atakowane przez chlor, to jego dobra przewodność i ogólna odporność na utlenianie i korozję w innych środowiskach doprowadziło do jego szerokiego zastosowania w przemyśle jako cienkie pokrycia wszelkiego rodzaju złącz elektrycznych. Złoto jest, na przykład, używane w złączach droższych kabli elektronicznych, takich jak kable audio czy USB.

 

 

Chemia przemysłowa

Złoto jest atakowane i rozpuszczane przez zasadowe roztwory cyjanków sodu i potasu, tworząc sól cyjanek złota. Proces ten był wykorzystywany w procesie otrzymywania złota z jego rud (metoda cyjankowa). Roztwór cyjanku złota jest elektrolitem wykorzystywanym w przemysłowej galwanizacji i elektroplastyce złota na powierzchniach metali nieszlachetnych.
Roztwory chlorków złota (kwas chlorozłotowy) są używane do sporządzania koloidalnych roztworów złota poprzez redukcję cytrynianami lub askorbinianami. Chlorek złota i tlenek złota są używane do wyrobu drogocennego czerwonego szkła, które jak koloidalne zawiesiny złota, zawiera jednolitego rozmiaru nanocząsteczki złota.

 

 

Jedzenie i napoje

  • Złoto może znajdować się jako dodatek w jedzeniu i oznaczane jest wtedy numerem E 175,
  • Złoto płatkowe, plasterki lub złoty pył są używane w niektórych pokarmach dla smakoszy, zwłaszcza w słodyczach i napojach będąc składnikiem ozdabiającym je.
  • Płatki złota i złoty pył były używane przez szlachtę w średniowiecznej Europie jako dekoracja w pożywieniu i napojach, by zademonstrować bogactwo gospodarza lub wierząc, że coś cennego i rzadkiego musi być dobroczynne dla zdrowia,
  • Goldwasser – jest to tradycyjny likier ziołowy produkowany w Gdańsku. Istnieją również inne napoje alkoholowe, które zawierają płatki złota, których cena za porcję sięga kilku tysięcy dolarów. Z faktu, że metaliczne złoto jest obojętne chemicznie w ludzkim organizmie, złoto nie dodaje żadnego smaku, ani wartości odżywczych i opuszcza ciało bez zmian.

 

 

Medycyna

Związki złota są stosowane jako środek leczniczy w reumatoidalnym zapaleniu stawów (podawane domięśniowo). Hamują one proliferację limfocytów, uwalnianie enzymów lizosomalnych oraz produkcję reaktywnych form tlenu w makrofagach, a także produkcję interleukiny 1. Działaniem ubocznym mogą być: fotosensytywne wysypki, zaburzenia żołądkowe oraz uszkodzenie nerek. Izotop 198Au (czas połowicznego rozpadu – 2,7 dnia) jest używany w terapii niektórych nowotworów, a także w innych chorobach.

 

 

Złoto w gospodarce

Złoto od tysięcy lat posiadało olbrzymią wartość, a wraz z rozwojem cywilizacji doceniono jego użyteczność w systemie monetarnym. Według konserwatywnej i libertariańskiej ekonomii obecność złota (lub innego rzadkiego i niepodrabialnego materiału) nie ma wymiaru tylko czysto użytkowego, gdyż z czasem monety złote zostały zastąpione banknotami wypieranymi obecnie przez pieniądz elektroniczny. Złoto ma stanowić zabezpieczenie realnej wartości papierowego pieniądza (taką funkcję pełni dziś około 75% wydobytych zasobów). Do najważniejszych zalet takiej roli złota konserwatyści zaliczają:
  • Żadna władza nie może złota dodrukować czy zmienić poprzez naciski polityczne jego kursu. Ma to zapewnić stabilność gospodarki opartej na zabezpieczeniu w złocie.
  • Od tysięcy lat jego podaż jest stała (ok. 1–2% w skali roku), kształtowana czynnikami niepolitycznymi. Stanowiło w tym czasie czynnik porządkujący i stabilizujący ekonomię.
  • Jest trwałą, niemal niezniszczalną i akceptowalną w każdej epoce i miejscu formą kapitału.
W handlu podstawową jednostką złota jest uncja trojańska (jubilerska), czyli 31,1035 grama. Nazwa trojańska nie pochodzi od Troi, ale od miasta Troyes w północno-wschodniej Francji, w średniowieczu. ważnego ośrodka handlowego
Złoto inwestycyjne to obok złotych monet sposób inwestowania. Można je nawet nabyć w formie sztabek o najwyższej próbie 999,9 z renomowanych instytucji. Poza tym jedna trzecia wydobytego złota - jako rezerwa walutowa - jest niedostępna dla inwestorów i od dziesięcioleci pozostaje zamknięta w skarbcach banków centralnych. Według oficjalnych danych to 30,7 tysiąca ton kruszcu.

Cenę złota ustala pięć największych instytucji handlujących tym kruszcem podczas London Gold Fixing. Obecnie są to: ScotiaMocatta, Barclays Capital, Deutsche Bank, HSBC i Société Générale.




Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter

poniedziałek, 20 lutego 2012

Srebro - jako jeden z ważniejszych surowców wykorzystywanych do produkcjii biżuterii


Srebro 
(Ag, łac. argentum

– pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych w układzie okresowym. Jest srebrzystobiałym metalem, o największej przewodności elektrycznej i termicznej. W przyrodzie występuje w stanie wolnym, a także w minerałach, takich jak argentyt czy chlorargyryt. Większość wydobywanego srebra występuje jako domieszka rud miedzi, złota, ołowiu i cynku.





Srebro było znane od czasów starożytnych. Przez lata było cenione jako metal szlachetny i używane jako waluta, a także do produkcji biżuterii, srebrnych naczyń i sztućców. Obecnie stosuje się je także do produkcji filmów fotograficznych, styków elektrycznych i luster. Pierwiastkowe srebro jest katalizatorem.
Srebro ma właściwości bakteriobójcze. Według niektórych źródeł, w medycynie niekonwencjonalnej stosuje się srebro koloidalne w celu leczenia różnych dolegliwości. Spożycie dużej ilości srebra może spowodować chorobę zwaną argyrią, charakteryzującą się nieodwracalną zmianą koloru skóry na niebieskoszary.

 


 


Najważniejsze cechy

Srebro jest bardzo ciągliwym i kowalnym (nieco twardszym od złota), jednowartościowym metalem 11 grupy, z lśniącym połyskiem, dającym się łatwo polerować. Posiada największą z wszystkich metali przewodność elektryczną, większą nawet od miedzi, ale jego cena i skłonność do korozji związanej ze znajdującymi się w atmosferze tlenkami siarki, błędnie kojarzonej z utlenianiem się na powietrzu przeszkodziły w zastosowaniu go do produkcji przewodów elektrycznych, aczkolwiek użyto go w elektromagnesachuranu podczas II wojny światowej (głównie z powodu deficytu miedzi podczas wojny). służących do wzbogacania
Czyste srebro posiada największą przewodność cieplną, najjaśniejszą barwę i największy współczynnik odbicia światła wśród metali, aczkolwiek glin jeszcze bardziej odbija światło widzialne, ale gorzej ultrafioletowe. Srebro posiada także najmniejszą rezystancję kontaktową spośród wszystkich metali. Halogenki srebra są czułe na światło i ulegają pod jego wpływem powolnemu rozkładowi. Srebro nie reaguje z czystym powietrzem i wodą, ale matowieje w zetknięciu z ozonem, siarkowodorem, powietrzem zanieczyszczonym związkami siarki. Srebro w związkach najczęściej posiada I stopień utlenienia (np. azotan(V) srebra(I) AgNO3), dużo rzadziej II (np. fluorek srebra(II) AgF2) lub III (np. nadtlenosiarczan srebra(III) Ag2(SO5)3).

 

 

Występowanie i wydobywanie

Srebro występuje w przyrodzie w postaci rodzimej (zob. srebro rodzime), razem z siarką, arsenem, antymonem i chlorem, a także w rudach, takich jak argentyt (Ag2S), chlorargyryt (AgCl) czy pirargyryt3SbS3). Częstotliwość występowania tego metalu w skorupie ziemskiej wynosi ok. 7·10−2 ppm (ok. 17 razy częściej niż złota). Głównymi źródłami srebra są rudy miedzi, miedzi z niklem, złota, ołowiu i ołowiu z cynkiem, wydobywane w Kanadzie, Meksyku, Peru, Polsce, Australii i Stanach Zjednoczonych. (Ag
Metal ten otrzymuje się także poprzez elektrolityczne oczyszczanie miedzi, bądź też zastosowanie metody Parkesa do wydzielenia go z rud ołowiu zawierających domieszki srebra. Czyste srebro wysokiej jakości zawiera przynajmniej 99,9% tego metalu, dostępne są także czystości powyżej 99,999%. W 2010 roku Meksyk z produkcją 128,6mln uncji jest największym producentem srebra na świecie, (15% światowej rocznej produkcji). Kolejne miejsca zajmują Peru i Chiny. Największym producentem srebra w Europie jest Polska. Dzięki dolnośląskim złożom miedzi i srebra eksploatowanych przez KGHM Polska Miedź producentem srebra na świecie, po australijskiej firmie BHP Billiton i Fresnillo plc. Roczny uzysk srebra w KGHM to 37,2 mln uncji, co stanowi ok. 4.5% światowej produkcji tego metalu. wytwarzane jest rocznie ok. 1300 ton srebra rafinowanego.

 

 

 

 

 

Zastosowanie

Srebro znajduje zastosowanie głównie jako metal szlachetny. Srebro próby 925 w stopie z miedzią jest używane do produkcji biżuterii, naczyń i sztućców. Używa się go też do produkcji medali. Instrumenty muzyczne wysokiej klasy, takie jak flety, są wytwarzane z tego stopu. Uważa się, że srebro wytwarza charakterystyczną barwę dźwięku, aczkolwiek inne metale, takie jak złoto i platyna, też są używane do produkcji fletów.
Funt brytyjski miał początkowo wartość 1 funta jubilerskiego (12 uncji trojańskich) srebra próby 925. Srebro było używane do produkcji monet już 700 lat p.n.e. w Lidii, w postaci stopu ze złotem, zwanego elektrum. Później monety zaczęto wytwarzać z czystego srebra. Słowa "srebro" i "pieniądze" brzmią tak samo w przynajmniej 14 językach.
Srebro wykorzystuje się też na szeroką skalę w fotografii, w postaci związków – azotanu srebra i halogenków.
Związki srebra są toksyczne dla bakterii, wirusów, glonów i grzybów, podobnie jak związki innych metali ciężkich, takich jak ołowiu, miedzi czy rtęci. Jednakże w przeciwieństwie do nich, nie są one aż tak szkodliwe dla ludzi. Związki te zabijają wiele mikroorganizmów in vitro. Działanie bakteriobójcze srebra nie jest jeszcze w pełni wyjaśnione, istnieją różne teorie. Jedną z nich jest efekt oligodynamiczny. Teoria ta nie wyjaśnia jednak działania toksycznego na wirusy. Reaktywne jony srebra mogą zmieniać struktury ściany komórkowej i otoczki jądrowej, dezorganizując komórkę bakteryjną. Srebro także wiąże się do bakteryjnego DNA i RNA, denaturując je i blokując replikację.
Srebra używa się też do produkcji sprzętu elektrycznego i elektronicznego, gdzie jest cenione za znakomitą przewodność elektryczną, nawet gdy jest utlenione. Ścieżki na niektórych płytkach drukowanych są wykonywane ze srebra. Klawiatury komputerowe posiadają styki wykonane ze srebra. W sprzęcie audio hi-fi miedź często zastąpiona jest srebrem, z uwagi na lepsze właściwości elektryczne. Tlenek srebra-kadmu jest używany do produkcji styków wysokiego napięcia, ponieważ minimalizuje on powstawanie łuków elektrycznych. Srebro jest także niekiedy stosowane do produkcji spoiwa lutowniczego, a także baterii srebrowo-cynkowych i srebrowo-kadmowych o wysokiej pojemności. Pokrywanie elementów łożysk srebrem zapobiega ich zużywaniu.
Lustra wymagające jak najwyższego współczynnika odbicia światła (np. wysokiej jakości teleskopy) są pokrywane srebrem (srebrzone), aczkolwiek w zwykłych lustrach częściej stosuje się glin. W procesie rozpylania katodowego, warstwy srebra lub złota o różnej grubości mogą być nałożone na szkło, pozwalając na różny stopień przenikania światła.
Przy produkcji paneli słonecznych srebro znajduje zastosowanie przy ogniwach fotowoltaicznych z uwagi na niskie wartości prądu i minimalizowanie strat wynikających z przekształcania energii światła na energię elektryczną. Szacuje się, że na 1W energii uzyskanej z panela słonecznego, konieczne jest użycie ok. 0.1 grama srebra.
Styki elektryczne wysokich napięć są wykonywane ze srebra lub pokrywane nim, z uwagi na konieczność wyeliminowania korozji – metale łatwo utleniające się (jak miedź) mogłyby spowodować rozłączenie obwodu i powstanie łuku elektrycznego niszczącego całe urządzenie.
Właściwości katalityczne srebra powodują, że znajduje ono zastosowanie jako katalizator reakcji utleniania, np. podczas produkcji formaldehydu z metanolu i powietrza. Srebro jest jedynym katalizatorem pozwalającym na przemianę etylenu w tlenek etylenu, który potem w wyniku hydrolizy daje glikol etylenowy, używany do produkcji poliestru.
Tlen jest łatwo absorbowany przez srebro, w porównaniu z innymi gazami obecnymi w powietrzu. Aktualnie są podejmowane próby wytworzenia srebrowej membrany, która pozwoliłaby na oddzielenie tlenu od powietrza.

 

 

W medycynie

Metaliczne srebro (podobnie jak metaliczna miedź) wykazuje silne właściwości antybakteryjne. Właściwości lecznicze opisywał Hipokrates, a Fenicjanie przechowywali wodę, wino i ocet w naczyniach wykonanych ze srebra.
Związki srebra były używane podczas I wojny światowej w celu zapobiegania infekcjom, zanim pojawiły się antybiotyki. Do tego celu używano najczęściej roztworu azotanu srebra, a potem kremu zawierającego sól srebrową sulfadiazyny, który stosowano głównie na oparzenia.
Wiele narzędzi chirurgicznych jest pokrywane srebrem, także przyrządy służące do dializy (np. cewniki), wszędzie tam gdzie jest konieczne zmniejszenie ryzyka zakażeń bakteryjnych.
Obecnie srebro znajduje również zastosowanie jako środek dezynfekujący i odkażający. Sól srebrową kwasu alginowego stosuje się jako środek zapobiegawczy przed infekcjami ran i oparzeń. Metal ten stosuje się też w nowoczesnych pralkach i toaletach.
Srebro może być stapiane z rtęcią, ołowiem lub innymi metalami w temperaturze pokojowej w celu wytworzenia amalgamatów szeroko używanych do wypełnień zębów w dentystyce.

 

 

W medycynie niekonwencjonalnej

Związki srebra i srebro koloidalne są używane jako lekarstwo na różne dolegliwości. Na ogół środki te są nieszkodliwe, jednakże wielu ludzi przyjmuje zbyt duże dawki i zapada na srebrzycę po kilku miesiącach lub latach. Zaleca się konsultację z lekarzem przed przyjmowaniem tych środków.
Srebrne naczynia zmieniają barwę pod wpływem organicznych trucizn pochodzenia roślinnego – ciemnieją na skutek powstawania warstewki czarnego siarczku srebra.

 

 

Środki ostrożności

Srebro nie odgrywa żadnej biologicznej roli w organizmie człowieka, a jego wpływ na zdrowie jest przedmiotem sporów. Sam metal nie jest toksyczny, ale jego związki są i mogą wykazywać działanie rakotwórcze.
Srebro i jego związki mogą zostać wchłonięte do układu krwionośnego i spowodować srebrzycę – przebarwienie skóry, oczu i błon śluzowych na kolor niebieskoszary. Choć stan ten nie ma negatywnego wpływu na zdrowie ogólne, to jednak szpeci wygląd zewnętrzny i bardzo często jest nieodwracalny.

 

 

W odzieży

Srebro jest naturalnym środkiem bakteriobójczym, dzięki czemu zapobiega powstawaniu przykrego zapachu i obniża ryzyko infekcji bakteryjnej lub grzybiczej. Do materiału, z którego jest wykonana odzież, można dodać srebro na dwa sposoby:
  • poprzez zintegrowanie z polimerem, z którego wytworzone są włókna (nanotechnologia)
  • poprzez pokrycie nim włókien
W obu przypadkach srebro zapobiega rozwojowi bakterii i grzybów. Dodatkowo, jest nieszkodliwe dla skóry i bakterie rzadko się na nie uodparniają, w przeciwieństwie do antybiotyków.
Srebro stosowano w celu zapobiegania przed infekcjami już w Starożytnej Grecji i Rzymie. Odkryto je na nowo w średniowieczu i używano do dezynfekcji wody i konserwowania żywności, a także do leczenia oparzeń i ran. W XIX wieku marynarze podczas długich wypraw umieszczali srebrne monety w beczkach z wodą i winem, by zachowały świeżość.

 

 

Związki srebra

  • azotan srebra – środek aseptyczny, stosowany także w medycynie do jako składnik maści wspomagających gojenie ran
  • Bromek srebra do sporządzania emulsji światłoczułych
  • jodek srebra był używany w próbach wywołania deszczu
  • piorunian srebra jest silnym środkiem wybuchowym
  • siarczek srebra powstaje na powierzchni przedmiotów srebrnych, gdy są wystawione na działanie związków siarki
  • tlenek srebra(I) jest stosowany jako katoda w bateriach do zegarków



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter